در دوره ی سلجوقی ازدحام و شلوغی تزئینات و نقوش به گونه ای بود که دگرگونی و تحولی بسیار عظیم در هنر گچبری شکل گرفت و باعث شد به عنوان یک ویژگی یا یک طرح در نظر گرفته شود. مسجد حیدریه در قزوین ، جامع ورامین و محراب مسجد ارومیه از نمونه های بسیار بارز این تزئینات شلوغ گچبری بودند. در قرن 8ام کنده کاری و به کارگیری تزیینات شلوغ در جایگاه بسیار خاصی قرار گرفت. محراب اولجایتو در مسجد جامع اصفهان که در سال 710 هجری قمری ساخته شد از نمونه های بارز آن می باشد.
نمونه ی دیگری در مسجد الظاهر بیبرس به عنوان تزئینات گچبری خطی روی نقوش گیاهی وجود دارد که به عنوان نواری روی دیوارها به چشم میخورد و تزئین شده است و در دوره ی ممالیک بحری نیز بوده است. زیباترین گچبری مملوکی در مسجد جامع در پنجره های گچی بوده است که اشکال هندسی روی آن با شیشه های رنگی خاصی خاصی تزیین شده است
حاشیه ی این پنجره ها با استفاده از عناصر برگ و شاخه و نوشته های کوفی مزین شده اند.
در هنر گچبری در دوره ی تیموری رسم کادر بندی و رسمی بندی نیز بسیار رایج یافت که به عنوان قطاربندی و قالب های گچی بسیار ارزشمند می باشد. در کل در این دوران استفاده از خط های کوفی، نستعلیق ، رقاع و ثلث و ... در تزیینات گچی بسیار استفاده شده است که نمونه ی آن را می توان در مسجد میدان کاشان به عنوان مقرنس بندی های گچی نام برد و همچنین استفاده از قطاربندی های گچی و خطوط گچ بری را در بقعه شیخ احمد جامی در تربت جام نام برد.
روش خاصی در هنرگچ بری در زمان صفوی شکل گرفت که مقرنس بندی های گچی در کاخ های شاهی شکل گرفت که حالت نیم طاس و طاس همراه با نقش های گل و گیاه و تیغه های دالبری داشت که به عنوان زینتی محسوب می شده است. در این بین میتوان در کاخ هشت بهشت، سر در بازار قیصریه ی اصفهان عناصر مقرنس قطار و یزدی بندی ها و کاربندیرا مشاهده کرد
تلفن تماس : 09125860040-09905860040
شماره پیام کوتاه : 3258500000
